Deze blogpost is een opinie, en vertegenwoordigt niet noodzakelijk de mening van het kantoor.
Ik had gisteren een interessante discussie met journalist Dominique Deckmyn. Het ging er bij wijlen hevig aan toe (ook op zondag kan dat), maar het onderwerp is dan ook belangwekkend: is vergeten ook écht vergeten?
Maar liefst 12.000 mensen gingen op één dag in op de oproep van verschillende media om het Google-vergeet-mij-formulier in te vullen. Een hoop mensen, en een hoop verzoeken. Een hoop data die Google dreigt te ‘verliezen’ (of liever, te moeten maskeren). Het bedrijf kondigde aan geen automatische maskering toe te passen, elk verzoek zou individueel beoordeeld worden. Welke druk dat op de (juridische) dienst van Google zal leggen, is nog onzeker. Bonusweetje: als je een proxy uit de Verenigde Staten (of elders buiten de EU) zou gebruiken, zie je nog steeds alle resultaten, gemaskeerd of niet.
Rumor has it
Goh. Beetje voorbarig zonder bewijs. RT @ddeckmyn: stukje over een aantal problemen Google’s vergeet-formulier http://t.co/ZptOA8TgAt
— Matthias Dobbelaere (@deJuristen) 1 juni 2014
@deJuristen Is het ‘voorbarig’ om voorzichtig te zijn? En dat is jouw opinie als jurist? Dit is allemaal onontgonnen terrein.
— Dominique Deckmyn (@ddeckmyn) 1 juni 2014
Rumor has it dat Google, wanneer zij een bepaald resultaat zou maskeren, een melding zou bijplaatsen dat de link is verwijderd in overeenstemming met de Europese right to be forgotten. Google doet dit overigens, en ter volledigheid, niet zomaar. De zoekgigant leeft immers van en door data, en zal zelden vrijwillig zo’n formulier in het leven roepen. Het is dan ook een gevolg van de nu al legendarische rechtszaak, waarbij een Spaanse onderdaan het bijzonder onkies vond dat er jaren later nog steeds sporen in Google terug te vinden waren omtrent een inbeslagneming van zijn huis. Volgens de man alleszins een regelrechte inbreuk op dienst privacy. Het Hof volgde hem daarin, voor zover de resultaten in de zoekmachine ‘ontoereikend, irrelevant of niet langer relevant, of buitensporig zijn ten aanzien van de doeleinden waarvoor ze verwerkt zijn‘. Basiscursus privacy dus.
(1/2) .@ddeckmyn ik vind het waanzin om mensen af te raden iets te gebruiken waar zolang voor gevochten is, op basis van een gerucht.
— Matthias Dobbelaere (@deJuristen) 1 juni 2014
(2/2) .@ddeckmyn En zelfs mocht je gelijk hebben, so what? De loutere melding dat iets verwijderd is, is dat interessant? Ik denk het niet.
— Matthias Dobbelaere (@deJuristen) 1 juni 2014
Maar, so what?
Het grote vraagstuk is of het hier niet gaat om een non-discussie. Uiteindelijk is er met man en macht erg lang gevochten om het ‘right to be forgotten‘ te implementeren. Waakzaam zijn is één, maar moeten we nu halt houden omdat Google een melding kan plaatsen in de zin van ‘er werden bepaalde zoekresultaten verwijderd conform het recht om vergeten te worden’? Ik denk het niet.
Ik ben niet akkoord met de redacteur van de Standaard wanneer hij schrijft: “Zo lang we dat niet zeker weten, is het hoogst onverstandig om dat formulier al te gebruiken. Want wat gaat uw toekomstige partner of werkgever denken als hij uw naam googelt, en vervolgens stoot op een alarmerende melding als ‘er zijn 8 zoekresultaten verwijderd vanwege de Europese wetgeving op het recht om te worden vergeten’. Wel, ik weet wat die persoon zal denken: het ergste! Want zo zijn mensen nu eenmaal. We zullen ervan uit gaan dat iemand een gevangenisstraf of minstens een zware gerechtelijke veroordeling probeert te camoufleren, en niet gewoon een paar gênante posts op de Justin Bieber fansite.” (Bron: http://www.standaard.be/cnt/dmf20140531_022 …).
Niet alleen moreel, maar ook juridisch is er mogelijkerwijs een probleem. Zo zou de melding dat iets ‘verwijderd of gemaskeerd is’ wellicht ingaan tegen de geest van het recht om vergeten te worden. Google zou dan wellicht een tweede veroordeling oplopen, iets wat ze – de ervaring is een goede leermeester – hoogstwaarschijnlijk wel gaan voor de rechter gaan aftoetsen.
Conclusie
@deJuristen Aha! We zijn het oneens over de aard van de menselijke ziel! Da’s pas een fundamenteel meningsverschil.
— Dominique Deckmyn (@ddeckmyn) 1 juni 2014
Misschien is het een morele discussie, over het karakter en fantasievermogen van de gemiddelde burger. Misschien ben ik gewoon erg optimistisch, omdat we al jaren strijden voor een effectief recht om vergeten te worden, en het Google-formulier daar nu eindelijk een stap in de goeie richting van is.
Hoe het ook zij, ik geloof stellig dat het niet nuttig is – of per se getuigt van waakzaamheid – te wachten om dat formulier in te vullen. Maak er gebruik van, want het is je recht. En zelfs als er een melding bijkomt, is je leven dan zo interessant dat iedereen er wat gaat bij verzinnen? Ik denk het niet.
We zijn benieuwd naar je mening. Is die mogelijke melding een probleem voor jou?
Deze juridische opinie werd geschreven door Matthias Dobbelaere-Welvaert, partner bij deJuristen.
